Ne zamanki günlük hayatın gerçeklerine kaptırdık kendimizi yani büyüdük, ardı ardına geldi mutsuz eden ruh halleri.Korku ,kaygı, anksiyete ve bunların toplu adı depresyon oldu.Oysa içimizdeki çocuk hep aynı yerinde hayalleriyle saklı duruyor.Bir seslensek,çıkıverecek tüm neşesiyle.Tüm o çocukluk hayallerimizi serecek zihnimize, neden korkuyoruz?
Şu gelecek zamanın kaygılarına kapılıp sıkıntısını yaşamak yerine olabilirliğine yaslanıp mutluluğunu yaşamak daha iyi değil mi?Hem bütün kişisel gelişimciler tüm başarıların bir hayalle başladığını yazıp çizmiyorlar mı?
Öyleyse korkmayalım,çocukluğumuzun hayallerine sarılıp uyuyalım bu gece. Gülümseyerek felekten bir gece çalalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder